منی یک آب پست و از بين ستون فقرات و دنده‌ها خارج مى‌شود. اين بحث را با اولين نمونه از شاهكارهاى علمى اين مفسر عالى‌مقام كه حتى قرآن را ظاهراً روخوانى هم نكرده درباره آنچه او خطاهاى علمى قرآن ناميده ادامه دهيم. نویسنده کتاب الهدایه در ايراد علمى خود بر قرآن مى‌گويد:
اولا قرآن در آيه ۸ سوره سجده منى را آب پستى معرفى كرده «ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِنْ سُلاَلَةٍ مِّنْ مَّاءٍ مَّهِينٍ» ؛ «سپس نسل او (انسان) را از چكيده آبى پست مقرر كرد» ولى امروز مشخص شده كه منى يكى از برترين پديده‌هاى حياتى است، در هر قطره‌اى از آن ميليون‌ها اسپرم زنده در حال فعاليت همراه با همه مواد لازم مثل غذا و آب و مواد حفاظتى وجود دارد اما در
گذشته گمان مى‌شد كه منى آب پست و بى‌ارزش و نفرت‌انگيز است.
سپس بعد از توهين‌هاى زشتى به سراغ آيه ۷ سوره طارق مى‌رود: «فَلْيَنظُرْ الاْنسَانُ مِمَّ خُلِقَ خُلِقَ مِنْ مَّاءٍ دَافِقٍ يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ»؛ «انسان بايد بنگرد كه از چه آفريده شده از آب جهنده‌اى خلق شده كه از بين ستون فقرات و استخوان‌هاى سينه بيرون مى‌آيد»...
امروزه مشخص است منى در بيضه‌ها ساخته مى‌شود و در كيسه منى ذخيره مى‌شود و از مجراى ادرار خارج مى‌شود و محل ساخت و مسير خروج آن ربطى به ستون فقرات و سينه ندارد.
(باز در اينجا با اهانت‌هاى مشمئز كننده سخن خود را پايان مى‌دهد).
پاسخ و رفع شبهه:
اوّلا : واژه «مهين» هميشه به معنى پست نيست، به كتاب لسان العرب و قاموس فيروزآبادى كه دو كتاب معتبر و معروف در لغت عربى است مراجعه كنيد. «مهين» چند معنا دارد، ضعيف، كوچك (قليل) و كم‌ارزش و پست.
شك نيست كه از نظر عرف عام در گذشته و امروز منى يك چيز كم ارزش و كم‌قدر است و اگر روى لباس همين ايرادكننده بريزد فوراً آن را مى‌شويد و از خود دور مى‌كند .
حال از نظر علمى ساختمان عجيبى دارد ربطى به مكالمات عرفى ندارد كه آن را يك چيز كثيف مى‌دانند، آيا اين ايرادكننده هرگز حاضر است منى را بر دارد و در شيشه‌اى كند و در اتاق پذيرايى خود به عنوان يك چيز پرارزش نگه دارد قطعاً چنين نيست همه منى را به عنوان يك شىء كثيف از خود دور مى‌كنند.
بحث از مسائل علمى مربوط به ساختمان منى ارتباطى به برداشت‌هاى عرفى درباره آن ندارد كه ديروز و امروز در آن يكسان است، مگر اين‌كه انسان بخواهد خواننده خود را فريب دهد.
آيا ساختمان يك تار مو كم اهميت دارد، پياز مخصوص مو كه موجب نمو تدريجى مرتب آن از آغاز طفوليت تا آخرين روزهاى عمر مى‌شود، غده چربى مخصوصى كه در كنار آن است و مو را چرب مى‌كند تا نشكند و ماده رنگينى كه در جوانى آن را به رنگ مشكى در مى‌آورد و در پيرى رها مى‌سازد، همه از مسائل شگفتى‌آفرين است. ولى اينها مانع از آن نمى‌شود كه هر هفته سروصورت را اصلاح كنيد و موهاى اضافى را دور بريزيد.
اما در مورد شاهكار ديگر او يعنى خارج شدن منى از ميان ستون فقرات و سينه اشتباه روشن ديگرى است، اشتباه در اينجاست كه ضمير يخرج (خارج مى‌شود) به منى بر نمى‌گردد بلكه به جنين بر مى‌گردد، جنين در شكم مادر در واقع در ميان پشت و سينه است و سپس خارج مى‌شود و يا اين‌كه از پهلو به طور سزارين آن را خارج مى‌كنند، شاهد اين سخن آن‌كه در آيه بعد ضميرى است كه آن هم به جنين بر مى‌گردد، مى‌فرمايد: «إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ»؛ «خداوند تواناست كه اين انسان را در قيامت باز گرداند» ضمير (رجعه) به منى بر نمى‌گردد.
نتيجه آن‌كه قرآن مى‌فرمايد : انسان از ميان سينه و پشت خارج مى‌شود در قيامت نيز او را بر مى‌گرداند يعنى قيامت شبيه يك تولد ثانوى است. اشتباه در مرجع ضمير سبب اين اشتباه بزرگ شده است.
آیت الله العظمی مکارم شیرازی
