التبیان فی تفسیر القرآن، کتابی در تفسیر قرآن اثر محمد بن حسن طوسی (۳۸۵-۴۶۰ق) معروف به شیخ طوسی که آن را اولین تفسیر کامل شیعی دانسته‌اند که حاوی تفسیر همه آیات قرآن است و علاوه بر آن، از روش‌های متعدد تفسیری در آن استفاده شده است. این تفسیر از منابع کهن تفسیری به‌شمار می‌آید و بسیاری از مفسران شیعه، از آن سرمشق گرفته‌اند.
شیخ طوسی در این تفسیر، علاوه بر نقل روایات معصومان(ع) و صحابه، با تکیه بر عقل و توجه به علوم مختلف، آرای مفسران گذشته و معاصران خود را بررسی و ارزیابی کرده است. از این رو، برخی این تفسیر را دربردارنده انواع علوم و فنون قرآنی، همچون صرف، نحو، اشتقاق، معانی، بیان، حدیث، فقه، کلام و تاریخ دانسته‌اند.[۱]
محمد بن حسن طوسی (۳۸۵-۴۶۰ق) مشهور به شیخ طوسی و شیخ الطائفه، محدث و فقیه بزرگ شیعه و مؤلف دو کتاب از کتب اربعه، از تاثیرگذارترین عالمان شیعی در جریان علمی و فرهنگی شیعه است.
وی بعد از وفات سید مرتضی، زعامت مذهب جعفری را بر عهده داشت و با تربیت عالمان و راویان شیعه، و تألیف ده‌ها اثر در حدیث، فقه و کلام به شهرتی کم‌نظیر در جهان اسلام دست یافت.[۲] از خدمات شیخ طوسی، می‌توان به بنیانگذاری حوزه علمیه نجف و گسترش اجتهاد شیعه و استقلال بخشیدن به آن در برابر اجتهاد اهل سنّت در فقه و اصول اشاره کرد.[۳]
محمد بن حسن بن علی بن حسن مشهور به شیخ طوسی و شیخ الطائفه (به معنای بزرگ قوم/بزرگ شیعیان)، از بزرگترین محدثان و فقیهان شیعه. وی نویسنده دو کتاب التهذیب و الاستبصار از کتاب‌های چهارگانه حدیثی شیعه است. در ۲۳ سالگی از خراسان به عراق آمد و از اساتیدی چون شیخ مفید، سید مرتضی استفاده کرد. خلیفه عباسی، کرسی تدریس کلام بغداد را به او سپرد. هنگامی که کتابخانه شاپور در آتش سوخت، به ناچار به نجف رفت و در آنجا حوزه علمیه ساخت. شیخ طوسی، بعد از وفات سید مرتضی رهبری و مرجعیت شیعیان را بر عهده گرفت.
نظریات و نوشته‌های فقهی او مثل نهایه، الخلاف و مبسوط، مورد توجه فقیهان شیعه است. التبیان، کتاب مهم تفسیری اوست. شیخ طوسی در سایر علوم اسلامی مثل رجال و کلام و اصول فقه نیز صاحب‌نظر بود و کتاب‌های او جزء کتاب‌های مرجع علوم دینی است. او تحول در اجتهاد شیعی را آغاز کرد و مباحث آن را گسترش داد و در برابر اجتهاد اهل سنّت به آن استقلال بخشید. نامدارترین شاگرد او ابوالصلاح حلبی است.
شیخ طوسی در رمضان ۳۸۵ هجری قمری، ۴ سال پس از وفات شیخ صدوق در طوس یکی از شهرهای مهم خراسان متولد شد.[۴] کنیه او ابوجعفر است که گاهی در برابر شیخ کلینی و شیخ صدوق که کنیه هر دوی آنها ابوجعفر بود به او ابوجعفر ثالث می‌گویند.
وی در ۴۰۸ق. در ۲۳ سالگی به عراق رفت و ۵ سال شاگرد شیخ مفید (متوفای ۴۱۳ق)، ۳ سال شاگرد ابن غضائری (متوفای ۴۱۱ق) و نیز شاگرد ابن حاشر بزاز، ابن ابی جید، و ابن الصلت بود. بعضی از مشایخ وی و نجاشی (۳۷۲-۴۵۰ق) مشترکند. او سید مرتضی (م ۴۳۶) را درک کرد.[۵]
خلیفه عباسی، القائم بامر الله، کرسی علم کلام بغداد را بدو سپرد. در میان شاگردانش ۳۰۰ تن از علما بودند. وی در این جایگاه بود تا اینکه بغداد به دست ترکان سلجوقی سقوط کرد و در سال ۴۴۷ طغرل وارد بغداد شد و کتابخانه شاپور را سوزاند.
در سال ۴۴۸ق میان شیعیان و اهل سنت درگیری روی داد. ابن جوزی در حوادث این سال از گریختن ابوجعفر طوسی و غارت شدن خانه‌اش در سال ۴۴۹ق سخن می‌گوید. شیخ پس از آن به نجف هجرت کرد و حوزه علمیه نجف را بنا نهاد، هرچند گفته‌اند این حوزه قبل از او بوده است.[۶] شیخ طوسی ۱۲ سال آخر عمرش را در نجف گذراند.[۷]
شیخ طوسی فرزندی به نام حسن داشت که پس از رحلت پدر در نجف ماند و به مرجعیت شیعه رسید. شیخ از پسرش حسن، نوه‌ای داشته به نام محمد که کنیه‌اش، ابوالحسن بوده و او نیز مرجع شیعه و در نجف بوده و در سال ۵۴۰ق درگذشته است.[۸]
شیخ طوسی ۱۲ سال در نجف زندگی کرد و در شب دوشنبه ۲۲ محرم ۴۶۰ق درگذشت و شاگردانش حسن بن مهدی سلیقی، حسن بن عبدالواحد عین زربی، و ابوالحسن لولوی او را غسل داده و در خانه‌اش دفن کردند.[۹]
طبق وصیت شیخ، این خانه، به مسجد تبدیل شد. مسجد شیخ طوسی (که جامع الشیخ الطوسی نیز نامیده می‌شود) امروزه از مشهورترین مساجد نجف است. مسجد که در محله مشراق قرار دارد، تا به حال چندین بار بازسازی، مرمت و تعمیر اساسی شده است.[۱۰]
استادان و شاگردان
مشایخ و اساتید شیخ طوسی بسیار بوده‌اند. میرزا حسین نوری در مستدرک وسائل الشیعه[۱۱]، ۳۷ نفر را ذکر می‌کند. کسانی که غالبا وی از آنها روایت نقل می‌کند، ۵ نفرند:[۱۲]
بیش از ۳۰۰ تن از مجتهدان شیعه و بسیاری از اهل سنت، از شاگردان شیخ طوسی بوده‌اند. نام برخی از آنها از این قرار است:[۱۳]
آثار شیخ طوسی
طوسی آثار پرشماری در علوم دینی مانند فقه، کلام،تفسیر، رجال و جز آن دارد. بعضی آثار وی از بین رفته است. فهرست شیخ آقا بزرگ تهرانی از آثار او در مقدمه کتاب نهایه طوسی آمده است.[۱۴]
اندیشه‌ها و جایگاه فکری و مذهبی
شیخ طوسی از سرآمدان مکتب عقلگرای بغداد بود و روش استادان خود سید مرتضی و شیخ مفید را ادامه داد و به کمال رساند. شیخ طوسی در زمینه‌های مختلف علوم دینی به تالیف کتاب پرداخت و از رهگذر نفوذی که در جامعه علمی شیعه یافت و شاگردان بسیاری که تربیت کرد تاثیری دیرپای بر تفکر علمای شیعه گذارد. اجتهاد و عقلگرایی در فقه و عقاید شیعه با کوشش‌های شیخ طوسی بین شیعیان شیوه غالب شد و به سیطره روش اخبارگرایی برای چند سده پایان داد.
نوآوری در تفسیرنگاری
شیخ طوسی نویسنده کتاب التبیان فی تفسیر القرآن است. کتابی که سرمشق تفسیرهای شیعی بعد از خود قرار گرفت. کتاب التبیان نخستین تفسیر کامل قرآن است که به قلم یک شیعه نگاشته شده است و تمام سوره‌های قرآن را در برمی‌گیرد. توجه شیخ طوسی به آرای دانشمندان شیعه و سنی و نقد و بررسی آرای تفسیری دیگر مفسران، استفاده از متون ادبی عرب پیش از اسلام و ارائه اطلاعات درباره لغات غریب قرآن و اختلاف قرائت و مسائل فقهی و کلامی و بلاغی آیات قرآن از جمله ویژگی‌های کتاب است که آن را با نمونه‌های پیش از خود متمایز ساخته است. تفسیرها شیعی پیش از شیخ طوسی تنها به نقل روایاتی در تفسیر ایات قران بسنده می‌کردند.[۱۵]
مهم‌ترین ویژگی روش تفسیری شیخ طوسی را باید رویکرد اجتهادی و عقل گرایانه او در تفسیر قران دانست که با رویکرد یکسره روایی مفسران قبل از او متفاوت است. شیخ طوسی با استناد به آیات قرآنی، قرآن را متنی قابل فهم برای عقل بشر می‌داند و روایاتی را که تنها راه فهم قرآن را مراجعه به احادیث می‌دانند، نمی‌پذیرد.[۱۶]
منبع: برگرفته و از ویکی شیعه.
[۱] . صدر، تاسیس الشیعه لعلوم الاسلام، ۱۳۷۰ش، ص۳۳۹.
[۲] . گرجی، تاریخ فقه و فقها، ۱۳۹۲ش، ص۱۸۳.
[۳] . گرجی، تاریخ فقه و فقها، ۱۳۹۲ش، ص۱۸۱.
[۴] . آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، اسماعیلیان، ص۱۶۱.
[۵] . آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، اسماعیلیان، ص۱۶۱.
[۶] . آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، اسماعیلیان، ص۱۶۲- ۱۶۱.
[۷] . دوانی، سیری در زندگی شیخ طوسی، ۱۳۶۲ش، ص۲۰.
[۸] . امین، اعیان الشیعة، ۱۴۰۶ق، ج۹، ۱۶۰.
[۹] . آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، اسماعیلیان، ص۱۶۲.
[۱۰] . علوی، راهنمای مصور سفر زیارتی عراق، ۱۳۸۹ش، ص۱۵۰.
[۱۱] . مستدرک الوسائل، ج ۳، ص۵۰۹.
[۱۲] . شیخ طوسی، نهایه، نشر قدس، ص۳۲-۳۱.
[۱۳] . شیخ طوسی، نهایه، نشر قدس، ص۳۶-۳۹.
[۱۴] . شیخ طوسی، نهایه، نشر قدس، ص۱۷-۳۱.
[۱۵] . غلامی، «نگاهی به نخستین تفسیر جامع و کامل جهان تشیع»، ص۸۵-۸۶.
[۱۶] . غلامی، «نگاهی به نخستین تفسیر جامع و کامل جهان تشیع»، ص۸۶.
