در قرآن جملات و عباراتی به کار رفته که با اسلوب فصاحت و بلاغت و با قواعد عربی سازش ندارد، از این رو چنین کتابی نمیتواند معجزه باشد.
پاسخ شبهه
در پاسخ به این عده باید گفت: این گفتار از دو جهت باطل و نادرست است، زیرا اولا قرآن در میان بلیغترین و فصیحترین عربها نازل گردید و قرآن آنان را به معارضه فراخوانده که اگر بتوانند حتی یک سوره مانند قرآن بیاورند، ولی بلافاصله این نکته را یادآور شده که معارضه با قرآن از قدرت بشر خارج است، گرچه همه آنان در این امر پشتیبان همدیگر باشند.[۱]
پس اگر در قرآن کوچکترین مخالفتی با قواعد عربی دیده میشود، همان افراد بلیغ بر اسلوب لغت عرب و مزایای آن بیشتر از دیگران واقف و با اطلاع بودند روی همان نقطه کوچک انگشت اشکال و ایراد مینهادند و آن را علیه قرآن دلیل میگرفتند، و در میدان مبارزه با قرآن پیروز میگردیدند و خود را از مبارزه با زبان شمشیر راحت مینمودند.
ثانیا در زمانی که قرآن نازل گردید از این قواعد خبری نبود، بلکه بعدا در اثر کاوش و بررسی در کلمات بلیغان عرب از جستجو و دقت در ترکیباتی که آنان در گفتارشان بکار برده بودند، این قواعد جمعآوری گردید و به صورت یک علم خاص درآمد.
بر فرض اینکه قرآن وحی خدایی هم نباشد چنانکه طرف گفتگوی ما میپندارد، مسلما کمتر از کلام افراد بلیغ دیگر نیست، و بلکه قرآن در کمال فصاحت و بلاغت بوده و یکی از مصادر و مأخذ مهم قواعد عربی میباشد. بنابراین اگر یک قاعده عربی که پس از نزول قرآن بدست آمده است با قرآن تطبیق نکند، نقص و ایراد نکند، نقص و ایراد بر آن قاعده متوجه خواهد بود نه بر قرآن.[۲]
پی نوشتها:
[۱] . اسرا/۸۸.
[۲]. خوئی، سید ابوالقاسم، بیان در علوم و مسائل کلی قرآن، ترجمه محمد صادق نجمی هاشم هریسی، ص۱۱۳.
بخشی از مقاله جواهر محمدی
منبع: http://intjz.net/maqalat/t-shobate-quran.htm