خدای سبحان در خطاب به حضرت آدم علیه السلام می فرماید: «یا آدم اسکن انت…» و خطاب به حضرت نوح علیه السلام : «یا نوحُ اِنَّه لیس من اهلک»؛ و خطاب بهحضرت ابراهیم علیه السلام : «یا ابراهیم اعرض…» و خطاب به حضرت موسی علیه السلام : «یا موسی، اقبل و لاتخف»؛ و خطاب به حضرت داوود علیه السلام : «یا داوود اِنّا جعلناک» و… اما وقتی می خواهد پیغمبر اسلام صلی الله علیه و آله را خطاب کند، حُرمت خاصّی قائل شده، نام ایشان را نمی برد و با تعبیرات تجلیل آمیزی چون:«یا ایّها النّبی» و «یا ایّها الرّسول» خطاب می فرماید و اگر احیاناً خطاب «یا ایّها المزّمّل» و «یا ایّها المدّثّر» هست، ناظر به نکته لطیف تاریخی است.
خداوند از دیگران هم خواسته که رسول خدا صلی الله علیه و آله را محترمانه صدا زده، مانند سایر مردم فرا نخوانند:[۱] «لاتجعلوا دعاء الرّسول بینکم کدعاء بعضکم بعضاً»[۲]؛ پیامبر را میان خود مانند دیگران صدا نکنید.
فقط در چهار جای قرآن نام آن حضرت به صراحت ذکر شده است:
سوره آل عمران، آیه ۱۴۴:«و ما محمّد الاّ رسول…»
سوره احزاب، آیه ۴۰: «ما کان محمّد ابا احد…»
سوره محمّد، آیه ۲:«… و آمنوا بما نزّل علی محمّد…»
سوره فتح، آیه ۲۹: «محمّد رسول اللّه…»
برخی گفته اند که علّت ذکر نام پیامبر صلی الله علیه و آله در این آیات، آن است که در آیات مزبور از رسالت آن حضرت سخن به میان آمده و لذا می بایست به صراحتنام ایشان برده می شد.[۳]
از آنجه بیان شد پیامبر اسلام در پیش خداوند از قدر و منزلت خاصی برخوردار است که شامل سایر پیامبران نمی شود.
پی نوشت ها:
[۱] . تفسیرموضوعی قرآن کریم،ج۸،ص۳۰،۵۷و۵۸.
[۲] . نور / ۶۳ .
[۳] . بحارالانوار، ج ۱۶، ص ۴۰۰.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی حوزه.
